De World Games in Wroclaw, Polen waren prachtig, en de historie van dit evenement laat zien dat alleen de allerbesten er ver komen:
Akita 2001: 1) Sánchez 2) Jaspers 3) Sang Lee
Duisburg 2005: 1) Sánchez 2) Jaspers 3) Sayginer
Kaohsiung 2009: 1) Jaspers 2) Blomdahl 3) Zanetti
Cali 2013: 1) Zanetti 2) Merckx 3) Hofman
Wroclaw 2017: 1) Sánchez 2) Zanetti 3) Sidhom
Maar toch...
Neem het me niet kwalijk dat ik het zeg: het is toch een beetje een troostprijs. Als je twaalf bent en je krijgt met Sinterklaas een trui, dan is dat wel aardig, maar je had eigenlijk gehoopt op een crossfiets. Nu zijn we allemaal grote kerels met een eigen keu, en de World games zijn de moeite waard. Maar het zijn geen Olympische Spelen.
De biljartsport knokt er al een halve eeuw voor, maar het schiet niet op. Misschien bereiken we dit doel wel nooit. Even een terugblik:
Al in de jaren vijftig van de vorige eeuw was het duidelijk dat het IOC niet zou reageren op aanmeldingen van een enkele keusport. Alleen een gecombineerde en gecoördineerde aanmelding van snooker, pool en biljarten zou een kans maken om ons in het Olympische Huis te krijgen. Er moest een overkoepelende organisatie komen, en door het harde werk van Andre Gagnaux, voormalig voorzitter van de CEB, kwam die er ook: de World Confederation of Billiard Sports.
De WCBS bestaat nog steeds, maar we zijn er niet veel mee opgeschoten De eerste horde was genomen: biljarten is een sport (geen spelletje). Het IOC erkende dat, en het bleek ook uit de opname van de WCBS in de GAISF, de General Association of International Sports Federations. Maar het IOC had en heeft nog veel meer noten op z'n zang. Zo eisen ze wereldwijde uniformiteit van regels en formats, nationale federaties in genoeg landen, en toezicht door dopingcontroleur WADA.
Dat moet toch geen probleem zijn? Dopingcontroles hebben we al, zelfs "where-abouts"- controles voor de topspelers. We hebben een confederatie op ieder continent behalve Australië, en 59 landen zijn verenigd onder de paraplu van de UMB. De wereld telt 195 landen, dus er is nog wat werk te doen. Op Equatoriaal Guinee en Tadzjikistan zitten we misschien niet echt te wachten, maar China zou toch een serieuze aanwinst voor onze wereldbond zijn.
Ook op het gebied van reglementen en formats zijn we er nog niet helemaal. Het lijkt onbelangrijk, of je nou met de witte of met de gele bal begint, en of je naar 40 punten speelt met of zonder een gelijkmakende beurt. Maar die details kunnen bij het IOC toch een struikelblok vormen.
De enormiteit van de Olympische Spelen is ook een probleem. Voor veel steden bijna niet meer te behappen, dus het IOC stelde paal en perk aan de groei. Nieuwe sporten mogen alleen nog maar worden geïntroduceerd door organiserende steden, op proef, of wanneer een andere sport zijn rechten verliest. IOC waarnemers in Wroclaw hebben kritisch gekeken naar de sporten die om Olympische status hebben verzocht. Biljarten was er één van.
Ik heb wat rondgevraagd, en het bleek dat de meeste biljarters er geen fiducie in hebben dat we ooit Olympisch worden. Te klein, te weinig spelers, te weinig commercie, te weinig TV-aandacht. "Niet genoeg geld om IOC-leden om te kopen" zei een sarcastische speler.
Ja, we zijn maar een kleine sport. Maar als je het glas graag half vol ziet, is er ook goed nieuws.
- Onze "zustersporten" doen het prima. Pool heeft een geweldig jaarlijks evenement, de Mosconi Cup (het equivalent van de Ryder Cup in golf, een confrontatie tussen Europa en de USA), en dat genereert meer publiciteit dan enig driebandentoernooi. Snooker zit geweldig in de lift sinds China die sport ontdekt heeft. De driebandensport zou er goed aan doen om (meer dan ooit) de samenwerking met deze natuurlijke bondgenoten te zoeken.
- In Europa is het zwaar weer voor het biljarten: er gaan meer zalen dicht dan er openen, en de gemiddelde leeftijd van de spelers gaat gestaag omhoog. Maar wereldwijd ziet het er een stuk beter uit: de positieve ontwikkelingen in Colombia, Turkije, Vietnam en Korea laten de balans weer omslaan. Niet alleen komen er nieuwe topspelers uit deze landen, ze zorgen er ook voor dat de totale biljarteconomie groeit.
Het zal niemand verbazen dat ik driebanden een fantastische kandidaat vind om Olympisch te worden. Ons spel is zo heerlijk om naar te kijken, geschikt om te streamen of uit te zenden op TV, het heeft een rijke historie, is vol van emotie, sportiviteit, klasse. Ik gun het de topspelers zo, om een kans te hebben op Olympisch eremetaal. Dat is met niets te vergelijken.
Wie herinnert zich nog dat gracieuze, introverte, bijna verlegen meisje in 1988? Ze heette Steffi, en ze won vier majors dat jaar., met een glimlach en een gebald vuistje. Ze won ook nog Olympisch goud, en toen vloeiden de tranen.
We blijven duimen.