HOOGERHEIDE - De realiteit in het anders zo rustige leventje van Ludo Kools keert na een week vol emoties, belangstelling, interviews en gelukwensen zo langzamerhand weer terug. De titel op de Masters, vorige week in het Beneluxtheater in het Brabantse Berlicum, waardoor hij de nieuwe Nederlandse kampioen driebanden werd als opvolger van Dick Jaspers, heeft van de 53-jarige Brabantse biljarter in één klap een bekende Nederlandse sportman gemaakt. Hij, de schuchtere ex-bouwvakker en timmerman uit het wielerdorp waar ooit Adrie van der Poel furore maakte en een grote supportersclub had, staat nu zelf midden in de belangstelling van zijn dorpsgenoten.
Zijn leven staat op zijn kop sinds hij daar, op de Jumbo Masters, bovenaan stond te stralen van geluk op het podium met Dick Jaspers, Raimond Burgman en Jean van Erp, de grote namen van het Nederlandse driebanden. ,,Toen ik thuiskwam van het kampioenschap, stonden de mensen op me te wachten. Ik kwam zo maar ineens op de radio, op NOS Langs de Lijn, mensen van omroepen en kranten kwamen bij me thuis. De burgemeester en wethouder zijn langs geweest met een bloemetje. Het was een gekkenhuis van reacties, van bekenden, vrienden, buren, biljarters, van mensen die ik twintig, dertig jaar niet meer had gehoord en gezien. Ik blijf met twee voeten op de grond staan hoor, maar het heeft wel veel met me gedaan.''
Hij was er totaal niet op voorbereid, de biljarter die debuteerde, die als laatste van zestien finalisten voor de Masters was geplaatst, die op voorhand als kansloze figurant werd gezien. Op de eerste dagen van het toernooi kwam hij in een flow terecht die maar bleef duren, na de voorronden, de kwartfinales en tenslotte ook op de finaledag. De plaatselijke biljartheld Jean van Erp werd verslagen in de halve finales, Raimond Burgman, de viervoudige kampioen, in de finale. En de gelukzaligheid, de euforie straalde na het wonderbaarlijke slot af van Ludo Kools, de outsider die de gelouterde nationale top achter zich liet.
Het besef dringt nu wel door. Ludo Kools, een kleine week nadat hij de meest sensationele Nederlandse kampioen werd uit de lange geschiedenis, kijkt graag terug: ,,Ik kon in mijn eerste reacties alleen maar zeggen: het is een wonder, onwezenlijk, wonderen bestaan dus echt. Dat besef ik nog altijd, want dit gebeurt eens, maar nooit meer. Maar ik denk nu achteraf wel dat ik niet zo maar kampioen ben geworden. Ik heb de partij tegen Burgman in de finale nog eens teruggekeken. Daar heb ik nog drie matchballen gemist, dus een béétje verdiend was het wel dat ik heb gewonnen. Ik heb ook prachtige ballen gemaakt tegen Jean van Erp, twee losse banders, waarvan ik me nu realiseer: 'da-hè-de toch goed gedaan voor zo'n klein biljarterke.' Het is niet alleen maar geluk geweest.''
De bevrijdende laatste bal, de kampioensbal, was er één om nooit te vergeten. Ludo: ,,Het was niet de mooiste van mijn toernooi, maar wel een bal die gevaarlijk was, waar een kloske inzat, dat ik er goed uit heb gespeeld. Wat er toen met me gebeurde, kan ik nu, zo veel dagen later nog niet bevatten. Ik heb gemerkt dat niet alleen ik onder spanning sta, maar ook de grote spelers. Dat heeft Frans van Kuyk, mijn leermeester, me van tevoren gezegd. Je kan het Ludo, zei hij, je kansen grijpen en rustig blijven, dan kun je ver komen.'' Dat heeft de fonkelnieuwe en historische kampioen meer dan waargemaakt.
De laatste man van het Sprundelse team van Aartsbouw, de nummer laatst in de Nederlandse eredivisie, heeft zichzelf ver overtroffen. Het geheim van zijn missie? ,,Ik heb me opvallend verbeterd dankij Frans van Kuyk'', verzekert hij. ,,Thuis heb ik een matchtafel in de kelder, maar daar speelde ik niet echt goed. Toen ik bij Frans op les was, zei ik: die ballen lopen hier anders dan bij mij. Hij is komen kijken naar mijn biljart: de rubbers van de banden bleken al 25 jaar oud, er zat geen leven meer in. We hebben ze vernieuwd en toen kon ik ineens veel beter trainen. Elk biljart heeft zijn eigen karakter. Ik herkende mezelf niet meer terug op de Masters, maar ik bleef mezelf wijsmaken dat het allemaal echt was.''
Ludo Kools gaat zeker naar het WK in Korea van 20 tot 24 oktober. ,,Die kans komt nooit meer'', beseft hij. ,,Ik heb wel even gedacht: moet Nederland niet een betere biljarter sturen naar het kampioenschap van de wereld? Maar nu denk ik: dan hadden ze beter moeten spelen. Ik ga het doen. Het enige wat ik graag zou willen, is dat mijn vrouw mee zou kunnen. Zij heeft enorm meegeleefd, ze zou mij graag zien spelen op een WK. Maar of dat mogelijk is, weet ik nog niet.''
Ludo Kools zal er wel alles aan doen om daar, in het verre Azië, het biljartwalhalla van de wereld, op zijn best te zijn. ,,Ik ga de hele zomer benutten om meer te trainen, mijn niveau omhoog brengen, een paar lessen van Frans van Kuyk te nemen en zorgen dat ik het maximale uit mezelf kan halen. Ik ga er zeker in geloven dat een kleine man ver kan komen op een groot podium.''
WK gangers in Korea: De Beul van Berlicum komt eraan!!!
Ludo Kools in de bloemen op de Masters na een groots toernooi
Met de trofee die recht geeft op een ticket voor Nederland op het WK in Korea
Ludo Kools in de halve finale: de focus en de fighting spirit