Als iemand zegt: "Vietnam", wat is dan het eerste waar je aan denkt? Oorlog. Maar dat is lang geleden. In 2017 is er een beter, juister woord waarmee je een etiket op het land kunt plakken. En dat woord is: optimisme.
Het Washington Pew Research Center stelde onlangs vast dat Vietnam nu het 12e land is (van de 177) op de lijst met meest gelukkige inwoners. Qua verwachtingen voor de toekomst, economische voorspoed en kansen voor de volgende generatie, staat Vietnam op nr. 1, als 's werelds meest optimistische natie.
Dat is toch heel bijzonder, in het licht van de diep trieste jaren zestig en zeventig. Het Pew rapport beschrijft de Vietnamezen als pragmatisch, hardwerkend, vriendelijk, familie-gezind, en met een apart gevoel voor humor. Die mannen van Pew slaan de spijker op z'n kop.
Tien, twaalf jaar geleden pas, begon de Koreaanse invasie in het driebanden. Nu is er alweer een tweede golf van getalenteerde spelers, met namen waar je je tong over breekt Ik heb in New York ruim de gelegenheid gehad om de Vietnamese spelers in actie te zien, en wat zijn ze een aanwinst.
Het zou onterecht zijn, als we over ze (blijven) spreken als "de Vietnamezen", alsof ze allerlei eigenschappen gemeen hebben. Net als de Koreaanse spelers, zijn ze heel verschillend qua persoonlijkheid, en ook hun techniek en speelstijl zijn niet onder één noemer te vangen. "De Koreanen / Turken / Vietnamezen spelen minder verdedigend / meer verdedigend / zijn technisch beter / minder emotioneel, al dat soort uitspraken zijn onjuist en eerlijk gezegd een beetje naief. Als het zo overduidelijk voor ons is dat Merckx, Leppens, Forthomme en Caudron zo verschillend zijn in alle opzichten, waarom vinden we het dan nodig om alle Koreanen of Vietnamezen over één kam te scheren?
We doen er beter aan om ze zo snel mogelijk als individuen te zien, en niet als een groep. Een beetje wennen aan de namen kan daarbij helpen. Ik heb aan de hand van de wereldranglijst acht mini-portretjes gemaakt, en we werken van onder naar boven:
122. Ly The Vinh is waarschijnlijk de oudste van de Vietnamese topspelers. Ik kan zijn geboortedatum niet vinden maar ik schat hem in als een midden-veertiger. Doet mee aan World Cups sinds 2007, en zijn mooiste finish was een vijfde plaats in Hurghada 2013. Ook in de Verhoeven Open van 2014 werd hij vijfde, en hij stuntte daar door twee keer van Caudron te winnen! Het werd 30-18 in 10 in de groep, en toen nog eens 40-34 in 20 (19) in de K.O. fase. Ly kan wel een bal raken.
94. Duc Anh Chien Nguyen. Hou deze knaap maar in de gaten, die heeft toekomst. Hij heeft sinds 2013 acht keer meegedaan aan een WC en twee keer het hoofdtoernooi gehaald: in Porto 2014 en Guri 2016. Maar de Verhoeven Open van 2017 is misschien wel zijn doorbraak. Hij werd vijfde, speelde 1.602 algemeen en boekte o.a. overwinningen op Sung Won Choi, Blomdahl en Jung Han Heo. Hij staat heel volwassen en rustig aan tafel, en lacht prachtig alle tandjes bloot als hij het laatste punt heeft gemaakt.
38. Xuan Cuong Ma. Zes-en twintig World Cups gespeeld, dertien keer in het hoofdtoernooi. Dat is al bewijs genoeg dat je gevaarlijk bent. In Suwon 2011 haalde hij het podium: derde plaats. Dezelfde plek was er tijdens het Aziatisch kampionschap van 2015. Ma zal misschien niet wereldkampioen worden, maar op zijn goeie dagen kan hij toch van topspelers winnen.
34. Ngo Dinh Nai. Doet mee sinds 2008, en zijn beste klassering was een derde plaats in Guri, in 2013. Opmerkelijk is, dat Ngo ook succes heeft geboekt in het bandstoten, met een zilveren plek in een Aziatisch toernooi. Dit jaar werd hij 13e op de Verhoeven Open, een beetje onder de radar. Een stille jongen, die maar weinig foutjes maakt.
24. Anh Vu Duong is, met Ly The Vinh, een van de routiniers. Toch is hij pas 37, en hij doet mee sinds Hurghada 2004. Zes keer haalde hij al de laatste 16, en vier keer stond hij in een kwartfinale. Anh is technisch goed, en speelt met gevoel voor de percentages.
22. Minh Cam Ma. De andere Ma, we hebben er twee. Twintig World Cups, zes keer hoofdtoernooi, een achtste plek in Ho Chi Minh was zijn hoogtepunt. Hij eindigde 13e op et WK in Bordeaux in 2016, en daar kun je ook best mee thuis komen. Ma verliest nogal eens met hoge moyennes, en ging ook al diverse keren met 39-40 het schip in. Een beetje meer geluk kan hij wel gebruiken.
14. Quyet Chien Tran. In de afgelopen vijf, zes jaar heeft Tran veel indruk gemaakt. Wat goed is komt snel, en hij stond vorig jaar in de finale van het grote-geld toernooi, de LG-Cup. Acht keer zat hij al bij de laatste acht in een World Cup. Een keer was hij derde (Hurghada 2016) en een keer verliezend finalist (tegen Bury, Guri 2016). Drie turven hoog, maar zijn afstoot is dwingend en exact. Wie herinnert zich nog de 40-40 in 18 tegen Blomdahl in Peloponnese 2013? Ongelofelijke pech dat hij die pot verloor, maar het heeft zijn opmars niet gestuit. Tran is een potentiële WC winnaar.
13. Nguyen Quoc Nguyen. Dat ligt nog vers in ons geheugen, zijn verloren finale tegen Haeng Jik in Porto 2017. Hij werd derde in Ho Chi Minh 2016, derde in Guri 2014 en is in een paar jaar tijd uitgegroeid tot één van de meest herkenbare spelers op de tour, met een hoge amusementswaarde. Zijn mimiek en lichaamstaal zijn zo totaal anders dan die van de "klassieke" Europese spelers, dat valt op. Is zijn clownerie aan de tafel een manier om z'n tegenstander uit het spel te halen? Absoluut niet. Ik heb hem een beetje leren kennen, en Nguyen is een sportieve, reuze aardige vent.
Dat zijn al snel acht Vietnamese spelers die er wel iets van kunnen. Het land heeft er soepeltjes nog twintig die ook boven de 1.200 kunnen spelen, en voorspel maar eens hoe sterk ze over vijf jaar zijn.
Voor de duidelijkheid: dat is geen onheilspellend nieuws. Het is een heel gezonde bloedtransfusie, een impuls voor de driebandensport.