Prachtig toch, als een partij eindigt in een shootout? Misschien zijn de topspelers er wat minder dol op, maar wij genieten ervan. Kozoom staat op, en vroeg in de partij kijken we misschien met een half oog, we laten nog even de hond uit. Maar als een kwartfinale van een World Cup eindigt in 40-40, dan gaan we er echt even voor zitten. De "penalties" willen we niet missen.
Er was genoeg spanning en drama in Guri vorige week, met Blomdahl in éen van de hoofdrollen. Hij ontsnapte miraculeus in de kwartfinale, omdat Jung Han Heo tot zes keer toe miste op matchpoint. De partij eindigde 40-40, TB scoorde twee keer vanaf acquit en een moegestreden Heo miste.
In de halve finale stond de Zweed opnieuw in een shootout, ditmaal tegenover de Vietnamees Quyet Chien Tran. Torbjörn maakte er ook dit keer twee, en de kleine Tran deed het beter: hij ontplofte bijna van vreugde na zijn derde punt. Blomdahl nam de volle verantwoording: "Twee is niet echt goed, en vaak gewoon niet goed genoeg."
We weten allemaal dat in een lange partij de sterkere speler in het voordeel is. Hoe korter de race, hoe belangrijker de rol van Vrouwe Fortuna. Misschien zou ik wel één of zelfs twee keer van Caudron kunnen winnen, als we tien partijtjes spelen tot 10 punten. In een partij tot 100 punten heb ik alleen kans als ik zijn linker pols vastbindt aan zijn rechter enkel.
De partijlengte is dus van invloed op de winstkans van de sterkere speler. Maar hoe groot is het verschil? Er zijn eindeloos veel rekenvoorbeelden denkbaar, maar het overzichtje geeft je in elk geval een indruk. Merk op dat een 0.700 speler een (veel) grotere voorsprong heeft op een 0.500 speler, dan een 2.000 op een 1.500. Niet in het overzicht, maar wel de moeite van het vermelden waard: het best-of-five setsysteem dat we een kwart eeuw gehanteerd hebben, geeft vrijwel dezelfde uitkomsten als een partij tot 50. Veertig punten is minder "eerlijk" dan best-of-five, maar een stuk eerlijker dan best-of-three. Dat is logisch.
De shootout komt frequent voor de laatste jaren, en dat is geen toeval. De tweede garnituur spelers is een stuk sterker geworden, ze laten zich niet meer van tafel spelen. Er zijn er zo dertig of veertig te bedenken, die niet in de beschermde top twaalf staan, maar eigenlijk alles kunnen: verdedigen, series maken, in 18 of 20 beurten uit zijn, op hun goede dag. Soms verliezen ze 40-34 van een wereldtopper, en dan maken ze kalmpjes gelijk met 6. Ik vind dat prachtig om te zien.
Na 40-40 volgt de tiebreak van het driebanden, het dubbeltje op z'n kant. Alles draait nu om de acquit. Die heb je geoefend tijdens het inspelen, maar de vraag is: hoe reageerde de tafel toen, en hoe reageert ie nu? Zelden zal een tafel langer gaan lopen tijdens de wedstrijd, wel vaak korter. Laat je de ballen schoonmaken, omdat je daarmee iets lengte wint? Of wil je dat juist niet, omdat je dan moet gokken hoe groot dat verschil is?
Vaak wordt de acquit in de nabeurt gemist, omdat de speler hem exact zo raakt als tijdens het inspelen. En anderhalf uur later is ie dan te kort.
Het is verleidelijk om na een shootout te zeggen: "X was mentaal beter, hij had meer in de tank dan Y." Maar de waarheid is vaak, dat een oncontroleerbaar centimetertje hier of daar het verschil maakt tussen positie en probleem, tussen winst en verlies. Je kunt een prima "systematische" acquit spelen (rood naar de linker bovenflank van de tafel, geel naar de hoek linksonder) en toch een hopeloze positie hebben. Misschien rommelt je tegenstander de acquit erop met een paar klosjes, en houdt hij een driehoek over. Frustrerend, maar het gebeurt elke dag.
De arbiters (en de goede weten het!) moeten de ballen met de grootste precisie opzetten. Een slordigheidje van een millimeter of drie maakt echt verschil. Ter illustratie: Caudron stond een paar jaar geleden eens in te spelen voorafgaand aan een demonstratiepartij, en de tafel was bespottelijk lang. De acquit was onmaakbaar. Zijn tegenstander, Mr. 100 himself, kwam met de oplossing. Hij instrueerde de arbiter (dat was ik) om rood 5 mm lager op te zetten, en wit 5 mm naar rechts. Niemand in het publiek had het door uiteraard, en de natuurlijke loop van de speelbal was ineens een centimeter of 10 korter.
Eén suggestie wil ik nog wel kwijt, ten aanzien van de shootout. De speler die de partij begonnen is, speelt nu automatisch ook als eerste in de shootout. Ik zou liever zien dat die volgorde werd bepaald door het lot (arbiter die een muntje opgooit) of door de spelers opnieuw te laten trekken.