Volgende week (14 - 17 Jan) zijn we alweer toe aan de Masters, en dat is een goed moment om eens te kijken naar het palmares van Dick Jaspers in eigen land. Dit zijn de twee kernfeiten: sinds 1986 zijn er 104 Grand Prix's gespeeld (soms met 32, soms met 64 spelers), Jaspers won er 56, en van de 26 gespeelde Masters toernooien won hij er 16.
We beginnen maar eens bij het begin.
Dick Jaspers was net achttien en een grote belofte in het libre en kader toen hij ook driebanden ging spelen. Hij had toen al een moyenne boven de 0.800, en iedereen die ogen had kon zien dat hij de kaap van 1.000 heel vlot zou gaan nemen. Het Verhoeven team in Zundert, later Teletronika geheten, wilde hem aantrekken, en de zaak van Louis Havermans was eigenlijk de ideale plek voor hem. Er moest wel een contract komen, en de vader van Dick voerde de onderhandelingen. Hij deed niet al te moeilijk over de vergoeding, maar stelde wel één harde eis: zijn zoon moest als kopman spelen, ook al had hij niet het hoogste aanvangsmoyenne. Jaspers sr. wilde dat Dick de sterkst mogelijke tegenstanders zou krijgen.
"Als je het doet, doe het dan ook goed". Dat motto heeft Jaspers kennelijk van z'n vader, en hij leeft er al dertig jaar naar. Als kind wist hij al wat hij wilde: beroepsbiljarter worden. Hij smeekte z'n ouders om hem z'n gang te laten gaan: stoppen met school, en trainen. En hij kreeg zijn zin.
Ik heb de indruk dat pa en ma hem toen goed verteld hebben waar hij aan begon, en hoeveel verantwoordelijkheid hij op z'n nek nam. De disco, roken, een biertje drinken, dat kon hij direct wel vergeten. Zonder diploma's was er niets om op terug te vallen: het biljartavontuur MOEST lukken. Dus zijn leven als prof begon meteen: trainen, scoren, winnen, en de strijd aangaan met gevestigde namen als Bitalis, van Bracht en Dielis. Zijn gemiddelde moest rap naar de 1.200, anders had hij niets in te brengen tegen de grote man uit Mechelen, of die vreemde vogel uit Zweden.
Wil je Jaspers ook maar enigszins begrijpen, dan moet je je realiseren dat hij een volwassen biljartprof was, voordat hij volwassen werd.
We zijn drie decennia verder, en hij heeft een carrière opgebouwd die staat als een huis: 3 keer wereldkampioen, 4 keer Europees kampioen, 21 World Cups, 8 Crystal Kelly toernooien, 2 keer Agipi, goud bij de World Games en zes inlegvellen met overige titels. Als je kijkt naar de super-moyennes, de partijen met 3.000, 4.000 of 5.000 gemiddeld, dan is hij zelfs Blomdahl ver voorbij; de enige speler op hetzelfde niveau is Frédéric Caudron. Toegegeven, in de vroege jaren Negentig kreeg hij veel kritiek vanwege traag spel, en verweten sommigen hem gebrek aan charisma. Maar de tijd heeft niet stilgestaan. Jaspers kan prima omgaan met een 40-seconden klok, en zijn uitstraling aan tafel is imponerend. Daar komt bij dat hij met zijn consequente sportiviteit veel fans gewonnen heeft.
Kijken we even naar zijn Nederlandse resumé:
- De enige speler die ooit een Grand Prix heeft gewonnen met een moyenne onder de 1.000, is Dick Jaspers! Hij deed dat in Rotterdam 1987, met 0.996.
- Hij is ook de enige speler die ooit een GP heeft gewonnen met een moyenne boven de 2.000, en dat heeft hij maar liefst VIJFTIEN keer gepresteerd. Zijn record is de 2.666 van Veldhoven 2005 (vier partijen).
- Dick's beste toernooi-serie is zeven achtereenvolgende zeges, in '96 / '97. Hij heeft nog nooit een jaar droog gestaan, al was het in 2011 net-aan, met maar één overwinning. 2005 was z'n beste jaar, hij won toen vier van de vier toernooien.
- De enige die Jaspers driemaal heeft verslagen in een GP-finale is Frans van Kuyk. Gerwin Valentijn en Raimond Burgman deden het twee keer, van Bracht, Weijenburg, Habraken en Koorevaar één keer.
- Wat de Masters betreft: Jaspers was vijf keer kwartfinalist, vier keer halve-finalist en één keer verliezend finalist: tegen Burgman in 1989. Eén keer een finale verloren, zestien keer een finale gewonnen.
- Dick won de Masters zes keer met een moyenne boven de 2.000, de beste was zijn 2.395 in Nijverdal 2009.
- Van 1993 tot 2006 werden de Masters gehouden in Veghel, in De Blauwe Kei. In die Veghelse jaren verloor Jaspers de titel tweemaal aan Burgman, eenmaal aan van Kuyk, en hij won de overige tien.
Dick Jaspers anno 2016 is een aardige kerel die heel goed weet wat hij waard is, maar zonder sterallures door het leven gaat. Toch zit het obsessieve knulletje van weleer er nog steeds in, al is hij nu vijftig, vader van twee tieners, icoon van de sport en wereldburger. Hij eet graag een soepje tussen de wedstrijden door, maar dan wel tomaten- of kippensoep. Geen uiensoep of erwtensoep, want dan ben je een uurtje later wel eens winderig. Is dat flauwekul, of is het "denken als een topsporter"? Voor Dick telt ieder detail.
De Masters in Berlicum kunnen Jaspers op 17 titels brengen, als hij zich de Bruijn, Burgman, van Beers, Christiani en titelhouder van Erp van het lijf weet te houden. Gevaarlijke klanten als van Schaik, van der Spoel, Hofman en Koorevaar kunnen misschien voor een verrassing zorgen, al zie ik ze het toernooi niet winnen. Kan Thérèse iets bijzonders laten zien? Ik zet uiteraard mijn geld op Dick, want hij is met kop, schouders en romp de beste in Nederland, technisch, tactisch en mentaal. En ze gaan hem niet inhalen, de komende vijf /zes / zeven jaar.