Het is alweer kerst, en het is tijd voor de klassieke vraag: wie was de speler van het jaar? Anders gezegd: wie domineerde in 2015 de driebandensport? Het antwoord is simpel: niemand.
Wen er maar aan, mensen. Niemand is sterk genoeg om een wereldtitel en twee of drie World Cups te winnen in hetzelfde jaar, want de concurrentie is gewoon te moordend. Hoe kun je domineren, wanneer alles beslist wordt in een sprint tot veertig punten? Eén foutje, en je tegenstander heeft drie, vier beurten de partij onder controle. Hij maakt vijf, twee, elf en vier (ja, een stuk of twintig spelers kunnen dat), en hij laat een half kansje en drie onmaakbare ballen achter. Soms verlies je, en je kunt er helemaal niets aan doen.
Driebanden lijkt steeds minder op boksen, waar punten worden gesprokkeld en maar zelden een K.O. wordt uitgedeeld. Het is tegenwoordig meer Sumo-worstelen: als je ook maar even uit balans bent, lig je uit de ring. Het is alle Groten wel een keer overkomen, in 2015. Hier is een korte terugblik:
Viersen (Februari). België wint het WK voor landenteams voor de vierde keer op rij. Merckx en Caudron, die combinatie is even dodelijk als nitro en glycerine. Het zou mij amper verbazen als ze de titel nog een jaar of drie houden. Het zilver was voor Korea, met Jae Ho Cho en Jung Han Heo. De verliezende teams in de halve finales: Nederland, met Jaspers en van Beers, en Turkije, met Tasdemir en Yüksel.
Luxor (Maart). Een van 's werelds grootste talenten, Haeng Jik Kim, treft Dick Jaspers op het verkeerde moment. De Brabander raffelt de finale af in acht beurten: 5.000 moyenne. Volgend jaar kunnen we weer genieten van HJK en zijn prachtige afstoot, want dan zit zijn militaire dienst erop. De bronzen plakken in Luxor zijn voor Sanchez en Blomdahl.
Porto (Juli). Blomdahl verslaat Hyung Hwang Bum in de finale. Dat is eens te meer bewijs van de Koreaanse kracht in de breedte, maar ook van Blomdahl's eeuwige jeugd. Quoc Nguyen en Birol Uymaz spelen een historische wedstrijd, en ze mogen allebei naar het hoofdtoernooi. Sanchez en Jaspers zijn de verliezers in de halve finales.
De Turk opende met 16, de Vietnamees antwoordde met 20.
New York (Juli). Een sterk veld in het Carom Cafe, Jaspers en Tasdemir zijn de finalisten. Dick speelt een oersterk toernooi en wint de finale, maar ook Tayfun maakt indruk, o.a. door zijn overwinning op Blomdahl in de halve finale. Caudron is de andere halve-finalist. Semih is er ook, en hij speelt echt goed (1.885). Pech tegen Coklu (die uitmaakt met 13), en tegen TB (die uitmaakt met 12). Die laatste partij eindigt 31-35 in 10/11.
Ho Chi Minh city (Augustus). Heeft Tasdemir in New York vertrouwen getankt? Zou kunnen, maar eigenlijk was hij er gewoon aan toe, om ooit een World Cup te winnen. Opnieuw verslaat hij Blomdahl, dit keer in de eerste finale ooit op Vietnamese grond. De Turkse stilist, een van de beste positiespelers ter wereld, oogst wat hij vijftien jaar lang gezaaid heeft. Jaspers gaat er op een bizarre manier uit in Ho Chi Minh: hij speelt 40-40 gelijk tegen Shin Dae Kwon in 13 (!) beurten en verliest 0-1 in de shootout. Gedeeld derde en vierde: Jae Ho Cho en Merckx.
Guri (September). Tasdemir speelt opnieuw sterk, maar op Daniel Sanchez staat deze week geen maat. De Spanjaard verslaat TT in de finale en kijkt terug op een zeldzame reeks: hij evenaart TB's wereldrecord toernooimoyenne, 2.739. Jaspers verliest in de halve finale met 40-33 in 9 van DS, en hij noteert zelfs 2.942 over zijn vier wedstrijden! Geen wereldrecord, want een "toernooimoyenne" veronderstelt dat je het toernooi in z'n geheel speelt. Niettemin, een uitzonderlijke prestatie.
Istanbul (Oktober). Murat Naci Coklu, de Europees kampioen van 2004, moest lang wachten op een tweede grote titel. Het moet ook gezegd, hij was wel goed in de afgelopen elf seizoenen, maar net niet goed genoeg. Dit keer klopt alles, en hij voorkomt dat Roland Forthomme een derde World Cup wint. Gedeeld derde en vierde: Jaspers en Merckx.
Seoul (November). De LG Cup is een invitatietoernooi in Korea, met een sterk veld en veel prijzengeld. De drie hoogst aangeschreven spelers in de wereld staan in de halve finales: TB, FC en DJ. Maar het is de lokale favoriet die er met 38.000 euro vandoor gaat: Dong Koong Kang. We wisten al dat hij goed was, nu weten we dat hij ook van de allerbesten kan winnen.
Lausanne (November). Sanchez en Caudron zijn dit keer niet uitgenodigd, maar er zijn genoeg andere wereldtoppers, onder wie Martin Horn. We zien hem eigenlijk te weinig. Hij is goed voor 1.8 of beter, en staat in Lausanne opnieuw in de finale. Jaspers is daarin te sterk, hij lijkt wel zeven of acht te maken uit ieder kansje dat er ligt. Halve finalisten: Blomdahl en Sung Won Choi.
Bordeaux (December). Het wereldkampioenschap wordt ontsierd door te nieuwe, te glijdende lakens, en de moyennes zijn de eerste paar dagen teleurstellend. De uitzonderlijk spannende wedstrijden vanaf de kwartfinales doen dat weer vergeten. Sanchez en Merckx verliezen in de halve finales, ze maken plaats voor een spektakelstuk tussen Dong Koong Kang en Blomdahl. De Zweed gaat er met 40-34 aan, maakt dan gelijk met zes, en wint de shootout met 2-1.
Hurghada (December). Twee grote spelers reizen naar het Rode Zee resort in de wetenschap dat hun top-12 plek op het spel staat. Caudron en Zanetti doen geen half werk: ze spelen vorstelijk driebanden in Egypte. MZ verslaat Sanchez in dertien beurten, FC stopt Cenet (die indruk had gemaakt met een partij in tien beurten). De finale is éénrichtingsverkeer: Caudron wint in elf beurten, en het is een partij om van te watertanden.
Sanchez wint de Wereldbeker voor 2015. Jaspers speelt nog steeds hogere moyennes dan wie ook. Dong Koong Kang en Tasdemir gaan van de zilveren naar de gouden categorie. Caudron wint weer een World Cup. Blomdahl is nog steeds de nummer één van de wereld, Europees kampioen en wereldkampioen.
Het was een prachtig jaar.